مدح و ولادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
آماده شد سـفــره، كــرم، خِیــل گــداها می آیـد امشب واژه واژه رمــز دریــا مـهــمــان ویــژه آمــده بــر ســفــرۀ ما مهمــان نباشد میــزبــان عــرش اعــلا امشب صفا می بارد از دست كریــمی باید بـخــوانــم یاعــلــیُّ یا عــظــیــمی می بارد از دست خــدا بــاران رحمت آرام مــی آیــد صــدای پــای حــیــرت دنیــا نــدیــده جـلــوه ای با این ابـهّــت خــورشیــد آورده ست دامان رســالـت امشب خــدا آقای دیگــر آفــریــده ست یعنی كه حیدر بهر حیـدر آفــریده ست امشب می و میخانه و پیمانه جور است امشب شراب عاشقان یك كاسه نور است امشب زمین و آسمان غرق سرور است چون كاروان یار در حال عبــور است امشب دوباره حضرت موسی به نیل است سر دستــۀ مستان امشب جبــرئیل است پر شورتر از موج دریاهاست این عشق آرام تر از صحنۀ صحراست این عشق در امتــداد ذكر یا زهــراست این عشق بین تمــام عشــق ها آقــاست این عشـق این عشق، عشق مجتبی ماه زمین است آیـیـنــۀ عشــق امیــرالمــومـنـیــن است ای مــنـــتــهــای آرزوی دردمــــنــدان تنهــا كــریــم دست هــای مـستـمـنـدان روشن ترین مهـتــاب قلب تــار دوران باران ترین خورشید، ای هم پای باران بوی خوش هم صحبتی را از تو جویم وقتش رسیده با تو حــرفــم را بگــویم آیـیـنــه دار وجــه خـتــم المــرسَلیــنی ماه سمــاواتیّ و خــورشـیــد زمـیــنـی خیـر الاَنــامی تو، مُـعــزُّ المُـومنـیــنی مجنون تــرین لیــلای رَبُّ العــالمیــنی در صحنه های عشق تنها تك سـواری تو مثل مــادر، مثــل بــابــا؛ تـا نــداری تا آمدی شــام عــلــی رنـگ سحــر شد آغوش حیدر سجـده گــاه صد قمــر شد تا عكس تو در قاب چشمش جلوه گر شد زهرا دگر مـادر شد و حیــدر پــدر شد در بیستــون عشــق تا تـكــثـیر گشتــی با جمع زهــرا و عــلــی تعبیــر گشتی بر روی دستــان پیمبـر جــان گــرفتی چون ابر بودی، رخصت باران گرفتی ﺷــﺄن نــزول ســورۀ انســان گــرفـتـی تو زندگی از لــؤلـؤ و مرجــان گرفتی تو اولیـن ایـجــاد یك وصــل مــطــهّــر اَلحــق كه مــروارید زهـراییّ و حیــدر نــاز نگــاه مهــربـان تو چه زیـبــاست جغرافیای چشم هایت رو به دریــاست مهتــاب از آیـیـنــۀ روی تو پــیــداست لالایــی خــواب تــو بـا امّ ابـیـهــاسـت ماهی، چه والایی، چه زیبایی حسن جان یوسف ترین فرزند زهرایی حسن جان من بـا گــدایــیّ تو آقــا خــو گــرفــتــم بی آبــرو بودم كه رنــگ و بو گــرفتم با غصــه هــایم در بغــل زانــو گرفتم از شــرم چشـمان تو از تو رو گــرفتم با این كه بـد بودم مرا كــردی غلامت آقــای بی مــانــنــد، قــربــان مــرامت تنهاترین ســردار غــربت، من فــدایت فخــرم به عالــم این بُـوَد هستم گــدایت شــاهم زمــانــی كه شوم خــاك عبـایت ای كاش می بودم وَ می مُردم به پـایت هر آن چه دارم از تو دارم، كم نــدارم وقتی (اسیرت) می شوم، ماتـم نــدارم |